Het sprookje van Katy

Katy Chapman-Pullara bestiert Carbon6 - ooit CBS gebied, nu ondernemersenclave. Dat doet ze creatief, duurzaam, sociaal en met succes. Waar een Katy is, is een weg.

“Bij ons thuis hadden we heel weinig, als kind heeft me dat nooit gestoord. Je leert daardoor meer waarderen wat je hebt en het stimuleert de verbeeldingskracht.”

Wat is je favoriete sprookje en waarom? De rode schoentjes. Als kind was ik helemaal gefascineerd door het verhaal, vooral van het idee dat schoenen zo je leven kunnen overnemen. Zelfs als de voeten eraf gehakt worden, blijven de schoenen doordansen! Totdat ze iemand anders verleiden om ze aan te trekken. Dat levenloze objecten bezield kunnen zijn en hun eigen gang kunnen gaan, sprak enorm tot de verbeelding. Het prikkelde mijn fantasie en nieuwsgierigheid. Het waren ook de schoenen in het sprookje die me boeiden, het meisje niet, die wordt neergezet als een ijdeltuit. Rood is bovendien een krachtige kleur voor vrouwen, dat heb ik ooit dankzij een theateronderzoek ontdekt. In die wereld heb ik gewerkt, dat is een verhaal op zich.

Dromer of realist? Beide. Ik ben niet het een of het ander, mijn onderbewuste helpt mijn bewuste en vice versa.

Met welk sprookjespersonage zou jij eens een boom willen opzetten en waarover? Met Terry Pratchett. Ik ben echt fan van zijn boeken, vanwege de humor en de wereld die hij creëert. Heel fantasierijk, en tegelijkertijd zie ik de parallellen met onze wereld – vooral hoe iedereen met elkaar omgaat. Ik zou graag een kijkje in zijn brein willen nemen, dwalen door zijn hersenspinsels, dat lijkt me te gek. Ik zou hem meer observeren dan vragen stellen. Vragen verstoren vaak de gedachtestroom.

Als je kon toveren, welk probleem zou je uit de wereld helpen? Ik denk dat de bron van alle problemen in hebzucht zit. Als je dat eruit knikkert, is er geen noodzaak meer om van alles te bezitten en om oorlog om te voeren. Dan zie ik een wereld die met elkaar deelt. Is ook gelijk het wereldvoedselprobleem opgelost, het trofee jagen op wilde dieren zou er niet meer zijn. Misschien zouden we minder vlieguren maken omdat we niet perse meer vier keer per jaar op vakantie willen. (red) Grappig hoe ik door jouw antwoord ook meteen de parallellen zie met jouw passie voor duurzaamheid, upcyclen, recyclen, vintage enz. Bij ons thuis hadden we heel weinig, als kind heeft me dat nooit gestoord. Je leert daardoor meer waarderen wat je hebt en het stimuleert de verbeeldingskracht. Met een paar wasknijpers, handdoeken en een winkelwagentje op zijn kant maakten wij een ruimteschip. Elk uur landden wij op een andere planeet.

Wanneer komt de grote boze wolf in jou naar boven? Die wil je niet boven hebben, dat is de Siciliaan in mij. (red. Katy is half Siciliaans, half Duits). Hij ziet er in eerste instantie ook niet uit als een wolf: hij is heel kalm en heel scary. Als je mij boos wil hebben, “then you really have to piss me off.” Dan ben je ver gegaan, ik geef mensen heel veel kansen. Op een gegeven moment bereik ik echter een punt, dan ben ik niet meer zen en kan ik niet meer relativeren. Soms word ik wel een beetje boos, om iemand wakker te schudden. Om te zeggen, ‘stop waar je mee bezig bent’. Dan ben ik ook niet lang boos; als het eruit is, is het eruit. Maar geloof me, die kant zie je liever niet.

Welk moment in je leven was magisch? Hoe ik mijn man ontmoet heb, totaal onverwachts. Op ‘mijn’ stoepje in Portugal, waar we lang geleden allebei woonden. In Nederland gingen we vaak naar dezelfde feesten maar we hadden elkaar nooit gezien. Het was liefde op het eerste gezicht.

Wat is jouw sprookje voor deze wereld? Het zou gewoon fijn zijn als mensen naar elkaar zouden luisteren. En, dat mensen niet zomaar klakkeloos van alles aannemen. Dat is al heel wat. www.carbon6.nl