Het Sprookje van Iris

“ Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, maar als je de ander werkelijk kunt begrijpen, kan er toch verbondenheid ontstaan.”

Wat is je favoriete sprookje en waarom?

Als klein meisje vond ik het heerlijk als mijn moeder me voor het slapen gaan voorlas uit het dikke boek met de sprookjes van Grimm. Ik genoot van verhalen waarbij het personage anderen te slim af was. Favoriet was ‘de stukgedanste schoentjes’. De koningsdochters die hun vader te slim af zijn, ieder nacht gaan ze stiekem dansen, en de arme soldaat die het mysterie weet op te lossen. De magie van een hele nacht dansen tot je schoenen stukgedanst zijn, sprak tot mijn verbeelding, evenals het zelfstandige en eigenwijze karakter van deze jonge vrouwen. Zij deden gewoon waar ze zin in hadden, wars van conventies.

Deze drijfveer heb ik ook in mijn jeugd gevoeld. Al was ik dan niet zo van de bloemetjes buiten zetten. Ik wilde vooral op mijn eigen benen staan, een zelfstandige vrouw worden. Mijn hulpmiddel: de ratio. Studeren, mijn plek veroveren in de mannenwereld. Werktuigbouwkunde op de TU, daarna een carrière binnen verschillende technische bedrijven. Maar het knaagde, een zoektocht naar mijn eigen bezieling brak aan.

Dansen was daarin een sleutel. Dansen had altijd wel een plekje in mijn leven, maar de ontdekking van de Argentijnse tango (vlak voordat ik 30 werd) voelde als thuiskomen. Ik voelde me uitgenodigd om mijn vrouwelijke kwaliteiten te ontdekken, letterlijk vanuit het hartcontact met de ander te volgen in de dans. Ogen dicht en voelen. Heerlijk!

Qua werk maakte ik niet lang daarna een enorme switch. Ik ontwikkelde mijzelf op emotioneel en spiritueel vlak. Een innerlijk verlangen naar zingeving, om iets wezenlijks voor anderen te kunnen betekenen, bracht mij ertoe om op een professionele en creatieve manier met rituelen te willen gaan werken. Ik volgde een opleiding, deed ervaring op binnen de uitvaartverzorging, en ben sinds 2015 zelfstandig ritueelbegeleider. Ik help mensen in de meest intieme, bijzondere momenten in hun leven, of dat nu gaat om verlies van een dierbare of het vieren van de liefde. In mijn werk ervaar ik een balans tussen structuur en gevoel. Ik laat me leiden door mijn intuïtie, maar sta ook voor een gedegen voorbereiding en kloppend draaiboek. Een dans met het hart en het hoofd. Dromer of realist?

Dromer. Dromen zijn onbegrensd, het realistisch begrenzen van mogelijkheden is daaraan ondergeschikt en volgt vanzelf.

Met welk sprookjespersonage zou je graag een boom opzetten en waar zou je het dan over (willen) hebben?

Geen idee. Daar kom ik op terug (red. zie de vraag rond de Grote Boze Wolf) Als je kon toveren, welk probleem zou je dan direct uit de wereld helpen?

Het gebrek aan wederzijds begrip. Ik denk dat dat ten grondslag ligt aan veel problemen, zowel op kleine schaal in relaties, groter in de maatschappij, en nog groter in internationale politiek. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, maar als je de ander werkelijk kunt begrijpen, kan er toch verbondenheid ontstaan. Wanneer komt bij jou de Grote Boze Wolf naar boven?

De grote boze wolf, dan denk ik aan de rol die deze inneemt in sprookjes als Roodkapje. Mijn eerste associatie is hebzucht en vernietiging. Of is de Grote Boze Wolf gewoon een prachtig wild dier in de natuur, wiens leven wordt verstoord door een eigengereid wicht? Een meisje dat van het pad afdwaalt, de planten in het bos vertrapt, de kwetsbare bloemen plukt. Dan is de Grote Boze Wolf een wezen dat opkomt voor zichzelf en tracht de balans te herstellen.

Herken ik dat in mijzelf? Grenzen stellen is een uitdaging waar ik nog steeds in aan het leren ben. Mijn eigen buikgevoel herkennen en er naar handelen. niet vanuit boosheid zoals die wolf, dan ben ik al over de grens heen. Maar vanuit een gezonde begrenzing een rustige en oprechte ‘nee’. Soms heb ik wel eens last van die innerlijke stemmetjes die vinden dat ik ergens aan mee moet doen, zoals een netwerkborrel ‘want ik ben toch ondernemer’, ook al voel ik dat ik even geen zin heb om mensen te ontmoeten. Ik kan ontzettend genieten van ontmoetingen met inspirerende mensen, maar ben ook een introvert type, die tijd voor zichzelf nodig heeft. Mijn intentie: ik ga alleen nog maar voor activiteiten die mij voeden.

En dan kom ik toch nog even terug op vraag 3: Met welk sprookjespersonage ik een boom zou willen opzetten? De Grote Boze Wolf, de boze stiefmoeder, de bad guys uit de verhalen. Op een diepere laag zijn zij onze eigen schaduwkanten, vaak onbegrepen en ongenuanceerd neergezet. Ik zou ze willen begrijpen, hun kant van het verhaal kennen. Ik denk dat we veel van hen kunnen leren, al was het maar compassie. Wat was in jouw leven een magisch moment? Ieder moment dat ik mij open voor de liefde, open voor het leven. Ik heb de neiging om veel in mijn hoofd, in mijn gedachten te vertoeven. Met yoga, met dansen, met tuinieren, word ik me weer bewust van mijn lichaam. Zintuiglijk ervaringen. Als het licht in januari zo helder is, de eerste sneeuwklokjes boven de grond uitpiepen. Een goed stukje chocola. Meegevoerd worden in een dans, in volledige overgave. Als er kwaliteit is in het contact met mijn partner. De ander werkelijk zien en gezien worden, dat is magie.

Wat is jouw sprookje voor deze wereld?

Ik gun ieder mens zijn of haar eigen sprookje, waarbij je zowel de held, de deugniet, de koningin kunt zijn. Bewust van je eigen kwaliteiten en schaduwkanten, je eigen thema’s. We hebben verhalen in ons, verhalen met een diepere betekenis waar we anderen mee kunnen inspireren. Het is mijn missie als ritueelbegeleider om deze te ontdekken. Juist bij levensveranderende momenten zijn het de verhalen die voorbijgaan aan droge feiten, een deur naar een andere werkelijkheid openen, een nieuwe krachtbron. Het delen van deze verhalen maakt er een collectieve ervaring van. Het delen van je grootste vreugde of diepste verdriet zorgt voor verbinding.

Ik wens dat iedereen aan het einde van ieder hoofdstuk durft te kiezen vanuit liefde in plaats van uit angst. Een happy ending, wat er ook is gebeurd.